Aanbod jongeren & volwassenen

Manon (19 jaar) ervaart veel stress. Ze zit al wat langer niet lekker in haar vel en heeft hyperventilatieklachten. Door haar huisarts is ze na het uitsluiten van een lichamelijke reden verwezen naar mijn praktijk. Ze kan maar moeilijk duiden wanneer het gevoel optreedt en waardoor. Haar vraag is om de signalen beter te herkennen en hiernaar te kunnen handelen.

 

Als oefening gaan we samen badmintonnen. Wanneer de shuttle op de grond valt is het Manon die er iedere keer naartoe beweegt om deze snel op te rapen, verontschuldigend en met een hoog tempo slaat ze dan snel weer op. Soms mis, vaak goed. Ze raakt buiten adem, maar neemt geen pauze en blijft hard werken om de shuttle goed aan te spelen. Als ik mijn spel aanpas en haar minder netjes aanspeel blijft ze hard werken. Ze rent alle kanten op. Pas wanneer ik vraag om even te stoppen staan we even stil en ze raakt wat in paniek door het gevoel op haar borst, het doet haar herinneren aan eerdere paniekaanvallen. Samen puffen we uit en ik steun Manon in een rustigere ademhaling. Het stelt haar gerust dat ze deze ademhalingstechnieken steeds beter beheerst. Deze hebben we bij start van de behandeling namelijk al vaak geoefend. Samen kijken we terug op wat er is gebeurd en hoe ze bij een volgend potje meer gedoseerd kan spelen. Manon oefent om tussendoor te checken hoe het gaat en of zij de shuttle moet oprapen of dat het mijn beurt is. Zo creëert ze meer pauzes, maar komt ze ook beter voor zichzelf op. Ze loopt zichzelf minder voorbij en gaat ook tijdens het spel de confrontatie aan om bij een harde mep ook harder terug te slaan of juist heel zacht zodat ik moet werken om de shuttle te kunnen terugspelen. Er ontstaat een spannend en interactief spel waarbij ik Manon erop blijf attenderen om tussendoor te checken hoe ze zich voelt.

 

Een andere sessie, weer met Manon. Manon vertelt over een ruzie met haar vriendinnen. Ze kreeg het gevoel dat ze haar buitensloten. Een gevoel wat zij goed kent uit haar (pest)verleden. Manon durfde er op dat moment niet iets van te zeggen, maar merkte wel op dat ze het niet prettig vond. Ze vraagt mij hoe hier een andere keer mee om te gaan.

 

Ik kies voor de werkvorm met een 1-meter stok. We houden deze beide vast en willen allebei een andere kant uit. Ik vraag Manon om door te zetten als ze het gevoel heeft te willen meegeven. Ze vindt het spannend, maar gaat het aan. Ze ervaart dat ze met haar lichaam veel kracht kan gebruiken en voelt dat ze het kan winnen. Ze voelt zich sterk! Samen bespreken we hoe ze deze kracht kan voelen op momenten dat ze zich buitenspel gezet voelt. Wanneer we in latere sessies dit thema bespreken blijkt de stok een mooie metafoor. Ze is zich er steeds meer van bewust dat ze tegengas mag geven en dat de verbinding er kan blijven.

​

Deze voorbeelden zijn ter verduidelijking en geanonimiseerd beschreven op basis van verschillende praktijkervaringen